वानरायण

सध्या आमच्या विवेकानंद नगरात  वानरांनी खूप उच्छाद मांडलाय....

त्यावरून सुचलेली कविता...

🐵'वानरायण"🐵

आधी आला एक 

नंतर आला काबिला

वानरांच्या मागे झाला

नगरकर वेडा खुळा

एक आला तेव्हा

कौतुक किती त्याचे

अय्या किती गोड  म्हणून

फोटो काढीत त्याचे

बिलंदर तो कपिराज मग

भलताच धीट झाला

जाऊन रानात थेट

कुटुंबच घेऊन आला.

कुटुंबनियोजन कसले त्याला

उदंड झाली पोरे..

पोरांनाही मग पोरे झाली

धुमशान घालती सारे

झाडावर कधी माडावर

इकडून तिकडे धिंगाणा

फळे ,फुले तोडून नेती

मालक करती ठणाणा

आंबे ,चिकू ,केळी ,भोपळे

नासाडी किती सर्वांची

हवालदिल सर्व नगरकर

 चिंता करती याची

कुणी वाजवती ढोल अन

कुणी बडवती डबे 

कुणी बेचकीतून नेम धरतो

कुणी पिपाणी फुंकित उभे

तरी फिदीफिदी हासतो

अवघाची कपिवंश

कुत्सित त्यांचे हास्य करते

काळजालाच दंश...

थकले सगळे उपाय आता

काय करू रे देवा

पुढचा जन्म मिळो कपीचा

हाच करतो धावा..

अवघ्या नगरकराना मग

अवचित फुटल्या शेपट्या

या झाडावरून त्या झाडावर

मारू लागले ते उड्या...

झाडावरून उतरून वानरे

सोफ्यावर मग बसली..

तंगड्या टाकून टीपॉयवरती

आय पी एल पहात बसली

उडी मारता झाडावरून

मी खालीच पडलो..

जाग येताच कळले मला

मी पलंगावरून कोसळलो

कसली कसली स्वप्ने तरी

पडतात हल्ली हल्ली

वानरापायी फार परेशान

एक नंबरची गल्ली

एक नंबरच्या हनुमाना तू

आमच्या नवसाला पाव

मिळो न नाव आमच्या नगरा

हे वानरांचे गाव

निघून जावीत सगळी वानरे

त्यांच्या हिरव्या रानी

वानर मुक्त नगर व्हावे

प्रार्थना हीच तुझ्या चरणी

- प्रशांत शेलटकर

  8600583846

राधे...

राधे....

नियतीचे काटेकोर हिशेब

कधी कोणाला कळत नाही

पुढच्या पानावर काय आहे

तिच्याशिवाय कळत नाही

जे क्षणभर मिळालं

ते आभाळभर समजायचे

काळजाच्या पुस्तकात

चाफ्यागत जपायचं..

बाकी सगळंच बघ सखे

नशिबावर  सोडायच

जे मिळाल तेच बघ

फक्त आपलं म्हणायचं

अफाट प्रेम अफाट राग

तुझ्याशिवाय कोण करेल.

मनातल्या मनात सांग बरे

तुझ्या शिवाय कोण कुढेल?

जे झालं ते झालं जाऊ दे ग

दैवगतीच तशी होती

उन्हाळेच जास्त नशिबात

श्रावण सर कमीच होती

सगळी निमित्तं असतात 

नियतीच बघ सर्व ठरवते...

कृष्ण पैलतीरावर अन 

राधा ऐलतीरावरच रहाते

-प्रशांत शेलटकर

 8600583846

कविता

कविराज..

कोण म्हणून काय पुसता

दाताड वेंगाडुनी...

आम्हास ओळखते दुनिया

कविराज म्हणुनी...

उठता बसता दात घासता

सुचते आम्हास हरघडी काव्य

अतिसामान्य चिजांतही दिसते

आम्हास असे काही भव्य

उघडतात डोळे तुमचे

आमचे उमलते नेत्र कमल

तुम्ही फक्त दात घासता

आम्ही करतो दंतपंक्ती धवल

चार तांबे ओतून तुमची

अंघोळ कशीतरी उरकते

भिजते अंगांग कवीचे तेव्हा

त्यास त्याची प्रिया बघा स्मरते

जेवताना तुम्हा दिसे फक्त

वरण भात भाजी पोळी

तिथेही आम्हास होते

काव्य स्फूर्ती आगळी

मऊ सूत पोळी म्हणू की

प्रियेचे गोरेपान अंग..

साधा भातही दरवळतो

जसा बासमतीचा गंध

कधी केस सापडता व्यंजनी

तुम्ही किती डाफरता,

परी आम्हास त्या प्रसंगी

सुचते बघा कविता..

प्रिये तुझा बघ चुकार कुंतल

आमटीत क्रीडा करतो..

लपतो मी इथे म्हणे तो

तू शोध रे शोध म्हणतो

खट्याळ केस तुझे 

आवर ग आवर सजणे

असे आमटीत लपणे

शोभते का त्या  सजणे?

तुम्ही फक्त जेवता

कवीराज आस्वाद घेतो

सुपारी कुठे ? 

कवी अक्षरे चघळतो

तुम्हाला केवळ पावसाळा

आम्हास ऋतू हिरवा

तुम्हास जरी कंटाळा

आमच्या मनात नवा रुजवा

तुम्ही करता कामधंदा

कवी  प्रपंच यज्ञ करतो

तुम्ही फक्त करता प्रवास

कवी मस्त सफर करतो

चुकूनही चिचारु नका

कवी काय करतो?

शब्दांची का असेना 

तो फुंकर घालत असतो

तो फुंकर घालत असतो

प्रशांत शशिकांत शेलटकर

8600583846

आक्रीत...☺️

आक्रीत...

सूर्य उगवला पश्चिमेवर

उलटी गंगा गंगोत्रीवर

सारितेस मग सागर मिळाला

आक्रीत घडले या धरेवर..

मुंगी गिळते मेरू पर्वत

सूर्य फेकतो किरणे शितल

चांदणे करते लाही लाही

चन्द्र जाळतो अवघे भुतल

कावळयांचे मधुर गायन

कोकील करतो बेसूर रुदन

भुंकती जागती बेरकी मांजरे

म्याव करती अवघे श्वानजन

जुंपल्या गाई त्या नांगराला

बैलांचे मग गोठ्यात दोहन

मोर थिजले जागीच क्षणभर

लांडोर करते बेफाम नर्तन

लग्न लागता खुषीखुषीने

बाया बदलती नवऱ्याचे नाव

बाप्याना मग लागती डोहाळे

बाया देती मिशिवर ताव

पोपट लपले ढोलीत आणि

घुबडे डोलती मस्त दांडीवर

भरदिवसा फिरती वाघूळे

अन चिमण्यांचा  रात्री संचार.

डंख विखारी  गांडूळाचे

अन सापांचे विष हरवले

झडली नखे वाघांची अन

हरिणांनी सिंह फाडले

तिथे सागरी विचित्र जाहले

माशांनी तिथले बगळे धरले

अन चोचीसकट बगळ्याना

माशांनी त्या स्वाहा केले..

असे सगळे उलटे पालटे

एकांती मी इश्श म्हणालो

जवळ येताच बायको

चला ना गडे बोलून गेलो

बोलून गेलो मी झोपेत

बायकोने मग तेच ऐकले

दळभद्री मेलं लक्षण ते

बायकोने मग नाक मुरडले

तेव्हाच कळले मला गड्या

हे सगळे तर स्वप्नच होते..

सगळं होत जागच्या जागी

हे सगळे मनाचे खेळच होते

-प्रशांत श.शेलटकर

 8600583846

जुगाड

जुगाड...

पुन्हा मोहोर...पुन्हा बहर

पुन्हा जिभा ला ला लपलप

पुन्हा लाजणे पुन्हा मोहणे

पुन्हा आपली उगाच धकधक

पुन्हा दिवा मिणमिण

पुन्हा उजेड क्षणभर क्षीण

घरंगळले सूर तरीही

झंकारते का उगाच वीण ?

शब्द करती साखरपेरणी

चिमणीला मग गरूडपंख

फुत्काराचे भास उगाचच

गांडुळांचे उगाच डंख...

कित्येक आल्या साभार परत

कित्येक गर्भातच गेल्या

कित्येक  वह्या  चुलीत गेल्या 

अन कित्येक  रद्दीत गेल्या...

लेखणी उचलता क्षणभर,

क्षणांत कविता उतरे झरझर

असे कविराज उदंड इथे,

आपण कसले येथे टीचभर ?

तरी कधीतरी उघडेल दार

अन उजेड आत येईलही

जुगाड करता करता शब्दांचा

कविता एखादी जमेलही...

- प्रशांत शशिकांत शेलटकर

  8600583846