बसमध्ये खच्चून गर्दी असावी...आपण कसेतरी लटकत उभे असावे...कितीही प्रयत्न केला तरी बसायला जागा मिळू नये...संपूर्ण प्रवासात सीट शोधण्यातच वेळ जावा...आणि आता प्रवास संपता संपता चांगली विंडोसीट मिळावी..म्हणजे सीट मिळाली याचा आनंद मानावा की प्रवास संपत आल्याचा ....हेच कळेनासं होतं.. तसंच आयुष्याचं असतं नाही का!... ज्या गोष्टीमागे धावण्यात जिंदगी जाते ती गोष्ट आयुष्याच्या संध्याकाळी व्यर्थ वाटू लागते..मोठ्या आनंदामागे धावता धावता...छोटे आनंद निसटत जातात.. सत्ता , संपत्ती , आणि सौन्दर्य या स'कारामागे धावता धावता "सादगी"तला सकार हरवून जातो..मग आयुष्याचा उत्तररंग बेरंग होतो....जन्माला येऊन आपण साध्य काय केलं?? हेच कळेनासे होते...सतत उच्चतेचा ध्यास घेतलेल्या माणसाची अवस्था पिरॅमिडच्या टोकावरच्या एक आणि एकच बिंदूसारखी होते..एकाकी..ना कोणाची साथ ना कोणाची सोबत...त्यापेक्षा पिरॅमिडच्या तळातले बिंदू सगळे ताण सहन करू शकतात..कारण ते एकटे नसतात...येणारा प्रत्येक क्षण तुमच्यापुढे choice ठेवत असतो...कसं जगायचं ते रडत रडत की गाणे म्हणत... Choice is yours....
©प्रशांत शशिकांत शेलटकर
8600583846/
04-10- 2018
No comments:
Post a Comment