इथे पुन्हा जन्म नको..

इथे पुन्हा जन्म नको.. 

सत्कार सोहळा चालू असतो..स्टेजवर दांभिक माणसं बसलेली असतात..आपल्याला माहीत असतं की हे सगळे चोर आहेत..तरी देखील आपण हाताची घडी घालून ते पहात असतो..सत्कार करणारा ह्या ...ह्या हसत शाल पांघरतो ..सत्कार घेणारा ह्या ...ह्या हसत सत्कार स्वीकारतो..आणि आपणही ह्या ....ह्या हसत टाळ्या वाजवतो..स्टेज वरचे नैतिकता,देशप्रेम यावर भाषणे झोडतात...पंच घेतात..आपण पंचवर टाळ्या वाजवतो.. खरं तर टाळ्यांची साथ येते..कोणीतरी लोंबता टाळ्या वाजवतो..म्हणून दुसरा वाजवतो..मग तिसरा असे करत साथ येते..वक्ता खुश...स्टेज खुश..एक वांझ आनंद सगळीकडे पसरतो..

... रस्त्यात खड्डे पडलेले असतात..त्या खड्यातून आपण गाडी चालवत असतो..खड्डे का पडलेले असतात हे आपल्याला कळत असते..त्या मागचं लॉजिक कळलेलं असतं..कुठे किती परसेंटेज ते कळलेले असते..आणि हे ही कळलेलं असत की आपण किड्या मुंग्या आहोत..शासन आणि प्रशासन आपलं नाही..राव उतरले आणि पंत चढले तरी काही फरक पडत नाही..निराशेचा गडद झाकोळ आपले मन व्यापून टाकतो..

.... मतदानाची रांग..आपला नंबर येतो..समोर इव्हीएम..भावी मालकांची लिस्ट वाचतो..चांगल्यातला उत्तम निवडायच्या ऐवजी..वाईटा तला बरा निवडायची वेळ येते..आपण आपले मालक निवडतो..पुढे पाच वर्षे आहेच मग ते मॅनेज केलेले दांभिक सत्कार,ती खोटी भाषणे..भाषण करताना त्या सांडलेल्या लाळी..ते रस्ते.. ते खड्डे.. आणि आपली नपुसंक अगतिकता..

    घरी येतो..जपान बद्दल वाचतो,भूतान बद्दल वाचतो..साले कुठल्या जगात आहेत कोण जाणे...आपण पुटपुटतो...हे पुटपुटणे म्हणजेच स्वतःपुरती केलेली सिंहगर्जना असते हल्ली...पुस्तक बंद करून कपाटात ठेवतो..कपाटात कुठेतरी कोपऱ्यात शाळेतले नागरिक शास्त्राचे पुस्तक पडलेले असते..अस वाटतं की त्याची सूरनळी करावी आणि......जाऊदे...कुठे कुठे आणि कोणाच्या?...

-प्रशांत शेलटकर..