प्रयाण...
पुन्हा मी आलो तिथेच
जिथून सुरवात होती
वर्धमान झालो किती
तरी शून्यात अखेर होती
कल्पनेच्या फक्त भराऱ्या
पदरात फक्त निखारे..
ते ही विझून गेले
आता कोळसेच सारे
जीव टांगणीला लागला
उगाचच मी झुरलो
नावारूपास अन्य आले
मी नावापुरताच उरलो
आता केवळ स्मृती माझी
ठेवतील क्वचित कोणी
पुसून टाकतील मला बघा
कोणी त्यांच्या मनातूनी
बंद करून घर हे
मी आता निघतो आहे
नसू दे ना सृहद कोणी
सावली तरी जवळ आहे
हे प्रयाण अपरिहार्य
जायचेच सर्व तोडोनी
नाहीतरी गेलेच पुढे
सोबती मला सोडोनी
- प्रशांत
No comments:
Post a Comment