कधी कधी
बाहेरच तुफानी वादळ
आतल्या वादळाला निमंत्रण देतं
मग आतल्या वासनांचा पाचोळा,
विकारांचा भोवरा, सर्वकाही
नेऊन सोडत त्या आदिम सत्याशी
मग सोडून द्यावेसे वाटतात
देहावरचे हक्क,
स्वतःच्या आणि इतरांच्याही...
वासनांच्या लपलप जिभा
थंड पडतात...
विकारांचे फुलते निखारे
विझून जातात...
हवा हवासा हव्यास
विरून जातो..
दैहिक जाणिवांच्या अडगळीत
गुदमरलेले चैतन्य आर्तपणे
विचारते एक प्रश्न
कोहम ,,,कोहम ...कोहम
प्रश्नांची आर्त तळमळ
पोहोचते त्या वैश्विक चेतनेशी
आणि एका प्रशांत क्षणी
मिळून जाते एक भव्यदिव्य उत्तर
तो तूच आहेस ,तो तूच आहेस..
मग लखलखुन जातो...
मनाचा गाभारा...
मग उमजून जात की,
आत आणि बाहेर अस वेगळं
काहीच नाही...
पृथ्वी आप तेज वायू आणि देह
वेगळं अस नाही..
ते वैश्विक चेतन आणि दैहिक जाणीव
वेगळं अस नाही...
अनेक जन्म अनेक मृत्यू
त्यात विशेष अस नाही
भोग आणि भोगाची तृप्ती
याला अंत असा नाही...
अत्त दीप भव वा शिवोssहम
यात द्वैत असे नाही..
आणि म्हणूनच
बाहेरच वादळ आणि आतल वादळ
वेगळं अस नाही....
-प्रशांत शेलटकर
8600583846
..
No comments:
Post a Comment