रात्र

रात्र..

मिट्ट काळोख सभोवती

घट्ट डोळे मिटलेले....

दिसतो माझा मी कुठे

अस्तित्व जणू  संपलेले

श्वासातच फक्त उरल्या

साऱ्या देह जाणिवा

फिटले सारे सुखदुःख

ना कशाचीच वानवा

एक अनाहत वीण

श्वासातच झंकारते

मिटल्या डोळ्यासमोर

रुप त्याचे साकारते

कोण मी अन कोण माझे

प्रश्नच सर्व संपून गेले

पाश देहात्म बुद्धीचे

अलगद कधी गळून गेले

नाम रूप असे माझे

काळोखात विरून गेले

तरी मी पण हे वृथा

का अजून सूक्ष्मात उरले

निद्रा हे क्षणिक मरण

किती सुखावे या जीवा

तरी मृत्यूचे भय दारुण

का विकल करते जिवा

घनघोर काळोखात मी

असा विरून गेलो..

जणू एका रात्रीसाठी

मी ठरवून मरून गेलो..

 -प्रशांत शेलटकर

 8600583846